براى ماشینى که در مسیر یک طرفه بر خلاف همه رانندگى مى‌کند، دو نوع برخورد لازم است: یکى آنکه تمام رانندگان با بوق و چراغ مخالفت خود را با کار او اعلام کنند، دوم آنکه پلیس، راننده را جریمه کند.
قرآن نیز هم تمام مسلمانان را به امر به معروف و نهى از منکر سفارش کرده و فرموده است: «کُنتم خَیرَ اُمّة اُخرِجَت للنّاس تَأمرون بِالمَعروف و تَنهَون عن المنکر»(سوره آلعمران، آیه 110) شما بهترین امّتى هستید که جلوه کردهاید به شرط آنکه امر به معروف و نهى از منکر کنید.
و در جاى دیگر مىفرماید: از میان شما مسلمین گروهى ویژه باید مسئول امر به معروف و نهى از منکر شوند. «ولتکن منکم اُمّة یَدعون الى الخیر و یأمرون بالمعروف و یَنهون عن المنکر»(سوره آلعمران، آیه 104.)
امروز بیانات رهبری در جلسه پرسش و پاسخ دانشجویان دانشگاه شهید بهشتى در سال 82 را میخواندم که سوال یکی از دانشجویان نظرم را جلب کرد . در ادامه شما را به خواندن این مطلب دعوت میکنیم :
در چند وقتى است که مشکل بدحجابى و ارائه فرهنگهاى غلط در دانشگاهها دغدغه بسیج این دانشگاهها شده است. اگر قاطعیت را ملازمه کارمان کنیم، مطرود خواهیم شد. پیشنهاد حضرت‌عالى چیست؟
قاطعیت یعنى چه؟ یعنى برخورد فیزیکى و جسمانى؟ این‌که درست نیست و ما اصلاً این را توصیه نمى‌کنیم؛ اما گفتن و تذکّر دادن، خوب است. چه اشکال دارد با اخلاقِ خوب تذکّر دهند؟ دیروز حدیثى را براى جمعى مى‌خواندم که آمر به معروف و ناهى از منکر باید خودش به آنچه دارد امر و نهى مى‌کند، هم عالم باشد و هم عامل. «رفیق لمن یأمر و رفیق لمن ینهى»؛ با رفق و مدارا امر و نهى کند. امر و نهى، یعنى دستور دادن - بکن، نکن - غیر از تمنا کردن است؛ اما همین را با رفق، مدارا و محبّت - نه با خشونت - انجام دهد. به نظرم این‌طورى باید عمل شود.
